มีเสียงนุ่มๆ ของป๊าบอกธีร์ว่า "นอนดีๆ สิลูก" หรือไม่ก็ "ธีร์หยุดซะที" สลับกับเสียงหงุดหงิดง่วงนอนของหม่าม้า "ธีร์นอนซักที จะกลิ้งไปกลิ้งมาทำไมเนี่ย"...เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ สุดท้ายการดิ้นรนของธีร์ เสียงโวยวาย ละเมอเพ้อพกของธีร์ก็จบลง ธีร์นอนทับอยู่บนตัวหม่าม้า ส่วนหม่าม้านั้นหรือ...ก็ง่วงมากเกินกว่าจะผลักไสธีร์ออกไป หลับกันไปอย่างงี้ก็แล้วกัน...
ซักเวลาหลังจากนั้น...ธีร์พลิกตัว หม่าม้าผู้หลับสนิทขยับมือไม่ทันสมอง...ตุ้บ...แง๊ แง๊...ไอ้ (เคย) อ้วน ตกลงไปกองอยู่ที่พื้นข้างเตียง เดชะบุญที่ตรงนั้นไม่ใช่พื้นไม้ หม่าม้ามีแผ่นโฟมแผ่นใหญ่ๆ วางรองไว้ให้ธีร์นั่งเล่น
เสียงป๊าลอยมาว่า เธอก็ไม่ต้องผลักมันอย่างงั้นก็ได้...ไม่ได้ผลัก (โว้ย) ธีร์นอนทับเค้าอยู่แล้วกลิ้งตกลงไปเอง
ว่าแล้วก็ขยับร่างลงไปโอบอุ้มลูกน้อยขึ้นมาโอ๋ๆ ไม่เป็นไร เจ็บหัวเหรอลูก ไม่ต้องร้องๆ นอนเหอะ เดี๋ยวก็หาย...
เช้าวันต่อมา เมื่อคืนใครตกเตียงเอ่ย...เงียบ หัวยังเจ็บอยู่รึเปล่า เงียบ...คุยโน่นคุยนี่ ก็รู้เรื่องนี่นา สมองยังไม่บุบสลาย สรุปได้ว่า จำไม่ได๊ จำไม่ได้ว่าตัวเองตกเตียง แต่ที่แน่ๆ ธีร์ครับ หม่าม้าบอกธีร์ไว้แล้วนะครับ ห้ามมานอนทับบนตัวหม่าม้าอีก เดี๋ยวตกเตียง ช่วยไม่ได้นะเออ
ป.ล. ไม่ต้องสงสาร หรือพยายามปลอบโยนธีร์นะครับ เพราะธีร์จำไม่ได้ มันผ่านมาหลายวันแล้ว และธีร์ก็โอเค ไม่ได้เจ็บอะไรตรงไหนแล้วครับ
จบข่าว
1 comment:
นำเสนอเรื่องแม่ใจร้ายเหรอเนี่ย ผลักลูกน้องให้ตกเตียง :P
Post a Comment