ไม่ไปโรงเรียน ไม่ไปโรงเรียน

Dear Friends,

For those who live aboard, we are fine and continue our lives as usual. In the news, the situation might seem rough. It is not as bad as you see in the news. The rally continues for five months and just steps up its measure....Personally, I hope this will end soon....Nothing to worry, if you are : )

Thanks for visiting our blog...sorry for not update it in English anymore....just can't write anything in English anymore....my brain has shrinked!!!
; p
โมอี๊เค้าส่งรูปนี้มาให้พร้อมคำอธิบายว่า "เด็กมีปัญหา หา หา"

ธีร์ไปกินไอติมที่สเวนเซ่นส์กับม่า อี๊บี โมอี๊ และหม่าม้าเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ตอนออกจากบ้าน ธีร์ยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไปเดอะมอลล์ ธีร์จะไปดูฮิปโปและปลายักษ์ อี๊บีก็ทำท่าว่าจะไป แต่โดนโมอิ๊ไซโคว่าอย่าไปเลย รถติด

หลังจากที่ธีร์ยืนยัน นั่งยันว่าจะไปเดอะมอลล์ เราก็เลยทำการโหวต ประชาธิปไตยเต็มที่่ (แต่ธีร์ไม่รู้จัก 555) 4 เสียง ใน 5 บอกว่าจะไปคาร์ฟูร์....4 นี่รวมธีร์ด้วย งงกันล่ะสิ ธีร์ถูกหลอกลวงถามว่า "ใครจะไปคาร์ฟูร์ยกมือขึ้น" ธีร์ก็ยกมือซะงั้น แต่พอถามอีกทีว่าใครจะไปเดอะมอลล์ ธีร์ก็ยกมืออีก ในที่สุด ธีร์ก็ได้ทางออก โดยการโทรไปหาป๊า และนัดแนะกะป๊าว่าอาทิตย์หน้าให้ป๊าพาไปเดอะมอลล์ แล้วธีร์ก็ไปซื้อของที่คาร์ฟูร์

ระหว่างซื้อของ ธีร์ทำท่านิ่งผิดปกติ ทุกคนทักว่าปวดอึรึเปล่า ธีร์ก็บอกว่าไม่ แต่ที่ไหนได้....ออกมาแล้วครับพี่น้อง ประชาชนแถวรถเข็นเราคงได้กลิ่นตุๆ แต่ผู้ใหญ่ทั้ง 4 ของธีร์เครียดจัด ต้องพาธีร์ไปห้องน้ำ และที่สำคัญกว่านั้น...หาซื้อกางเกงใหม่ให้ธีร์ใส่...โอ้! ชีวิตแม่ และญาติเด็กน้อย!!!

ใส่กางเกงใหม่เรียบร้อย ธีร์กะอี๊บีก็ล่วงหน้าไปกินไอติมกัน....หม่าม้าเข็นรถเข็นจะไปหาอี๊บีที่สเวนเซ่นส์ก็เห็นอี๊บีนั่งเด่นเป็นสง่าอยู่ในร้านพร้อมกับธีร์....อี๊บีใส่พลาสติกกันเปื้อน ส่วนเจ้าหนุ่มละอ่อนของเรากินไอติมปากเลอะ ไม่ใส่อะไรกันเปื้อนซะอย่าง มั่นใจจริงๆ...

อาทิตย์นี้ธีร์ก็ไปโรงเรียนทุกวัน ร้องไห้มันทุกวันเหมือนกัน ธีร์ไม่ไปโรงเรียน ธีร์ไม่ไปโรงเรียน ร้องไห้ซะน่าสงสารอยากพากลับบ้านไ่ม่ต้องไปโรงเรียนก็ได้...ใครๆ ก็บอกว่าแน่ล่ะ ชีวิตที่บ้านของธีร์ออกจะสุขสบาย นอนดูการ์ตูนพร้อมขนมกินทั้งวัน

สงสารธีร์จนต้องไปหาข้อมูลเรื่องจิตวิทยาเด็กเริ่มไปโรงเรียนอ่าน อ่านไปนิดๆ หน่อยๆ เพราะไม่มีจะให้อ่าน นักจิตวิทยาเค้าบอกว่าที่เด็กร้องไห้เพราะกลัวการพลัดพราก พ่อ-แม่จะต้องย้ำให้เด็กมั่นใจว่าจะมารับกลับบ้านอย่างแน่นอน ถึงแม้เด็กๆ จะดูนาฬิกาไม่เป็น แต่ก็บอกไปเหอะว่าตอนไหนจะมารับ...

ดังนั้นบทสนทนาของอาทิตย์นี้ของหม่าม้าจึงเป็นว่า "ธีร์ไปเล่นที่โรงเรียนนะ...กินข้าว แปรงฟัน แล้วก็นอนนะครับ พอนอนตื่นขึ้นมา ไปวิ่งเล่นที่สนาม กินขนมแล้ว ป๊าก็จะรับธีร์กลับบ้าน ป๊ากะหม่าม้ารักธีร์ ไม่ทิ้งธีร์ไว้ที่โรงเรียนหรอก เวลาโรงเรียนเลิกแล้วจะมารับกลับอย่างแน่นอน" แล้วทำไมหม่าม้าไม่ไปรับธีร์กลับบ้าน "เพราะเราแบ่งหน้าที่กันไงครับ หม่าม้ามีหน้าที่ไปส่งธีร์ที่โรงเรียน ธีร์มีหน้าที่ไปโรงเรียน ส่วนป๊าก็มีหน้าที่ไปรับธีร์กลับบ้าน"

ก็พูดซะยืดยาว พูดไปซ้ำๆ ซากๆ พูดไปเรื่อย หวังว่าธีร์จะเข้าใจและทำใจได้ในเร็ววัน....สาธุ!!!