ให้ธีร์อยู่บ้านดูการ์ตูนได้มั้ย...พาธีร์กลับบ้านนะ....

ประโยคที่เป็นหัวข้อเรื่องของวันนี้ เป็นประโยคขอร้องแสนเศร้าของหนุ่มน้อยปากเลอะๆ ใส่งอบคนข้างบนนี่เค้าพูด

หลังจากที่อาทิตย์ที่แล้วได้เริงร่าดูการ์ตูนอยู่บ้าน อาทิตย์นี้ชีวิตแสนเศร้าของธีร์ก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

ตื่นเช้า แปรงฟัน อาบน้ำ กินข้าว ออกเดินทางไปโรงเรียน ธีร์ก็จะพูดประโยคเดิมๆ ซ้ำๆ "ธีร์ไม่ไปโรงเรียน... ธีร์อยากกลับบ้าน... ให้ธีร์กลับบ้านนะ... ธีร์อยากดูการ์ตูนที่บ้าน" 

หม่าม้าเองก็ต้องพูดประโยคเดิมๆ ซ้ำๆ (เรา 2 คน แม่ลูกเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำกันรึเปล่าเนี่ยยยย) "ธีร์ก็ไปเล่นกับคุณครู กับเพื่อนที่โรงเรียน ไปกินนม กินข้าว แปรงฟัน นอนบนที่นอนหมา กอดหมอนข้างนิ่มๆ ที่เราเอาไป พอตื่นขึ้นมา ป๊าก็ไปรับธีร์กลับบ้าน แล้วก็ค่อยมาดูการ์ตูนนะ" 

ตลอดทางไปโรงเรียน เรา 2 คนแม่ลูกพูดกันอยู่แค่นี้จริงๆ อาจจะล่อหลอกให้ธีร์ดูควายข้างทาง หยุดคร่ำครวญได้บ้างแว๊บๆ แล้ววัฏจักรก็เริ่มต้นใหม่ "ธีร์ไม่ไปโรงเรียน....." (ทางไปโรงเรียนธีร์มีบ้านนึงเลี้ยงควาย 3 ตัว ใหญ่ 2 เล็ก 1 เดาว่าเป็นพ่อ-แม่-ลูกกัน หม่าม้าขับรถช้ายังไงธีร์ก็มองไม่เคยทันซักที)

พอถึงโรงเรียน ธีร์ก็พูดว่าธีร์ไม่ไปโรงเรียน แต่ก็ยอมลงจากรถ เดินไปหาคุณครู พอคุณครูจะอุ้มไป ธีร์ก็จะกอดขาหม่าม้าไว้แน่น แต่ในที่สุดก็หลบไม่พ้น...

เมื่อวานนี้ กลับมาจากโรงเรียนตอนบ่าย 2 โมงกว่าๆ ป๊าบอกว่าธีร์ไม่ได้นอนที่โรงเรียน เล่นอยู่ที่สนาม คุณครูให้กลับบ้านได้ หม่าม้าสำรวจกระเป๋าของธีร์ พบว่านมไมโลกล่องที่ใส่ไว้หายไปแล้ว ถามธีร์ได้ความว่า "ธีร์กินไปแล่ว" การกินข้าวเองไม่เป็นนี่ทำให้ธีร์หิวขนาดหาขนมในกระเป๋าเจอได้ด้วยตนเอง...เก่งจริงๆ วันนี้หม่าม้าสงสาร เพิ่มนมให้เป็น 2 กล่อง 555

ไปโรงเรียนมา 2 อาทิตย์ ธีร์กลายเป็นเด็กติดแม่ขนาดหนัก หม่าม้าอย่าคลาดสายตาเชียว เดี๋ยวธีร์จะเดินมาหา มาลากและจูงจมูก...เอ้ย! มือ ไปนั่งชิดๆ กันไว้ กลัวแม่หายไป แถมยังกลายเป็นเด็กดื้ออย่างมหาวายร้าย แถมพกไปด้วยการอาละวาดตบตีอีกต่างหาก....แล้วหม่าม้าจะทำยังไง๊ ทำยังไงกะธีร์ดี