นับแต่นี้เราขาดกัน...เหรอ?

ป๊าเค้าบอกให้อัพบล๊อกเรื่องที่จะเขียนนี่แหละ... ซึ่งหม่าม้าก็ตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าจะอัพบล๊อกเรื่องเดียวกันนี้อยู่ (โดยไม่ต้องรอคำเสนอแนะของป๊าหรอกนะ)

เมื่อวานนี้ (21 พฤษภาคม 2550) เป็นวันสุดท้ายที่เด็กชายธีร์ได้กินนมแม่ (ในขวด) อย่างที่เกริ่นกันมานานแรมเดือนว่า หม่าม้าลดจำนวนครั้งในการปั๊มนมลงแล้วเหลือวันละสองครั้ง เมื่อไม่กี่วันมานี้เอง หม่าม้าถึงใจกล้าเริ่มปั๊มแค่ครั้งเดียว และในที่สุด เมื่อวานนี้เอง นมที่ปั๊มครึ่งชั่วโมงก็ได้ปริมาณไม่ถึง 50 ซีซี นั่นก็หมายความว่าหม่าม้าเริ่มเลิกเป็นผู้ผลิตฯ ได้แล้ว

วันนี้เป็นวันแรกที่หม่าม้าเลิกปั๊มนม ซึ่งป๊าก็เรียกมันว่า "พิธีตัดลูกตัดแม่" ฟังดูโหดเหี้ยมและทารุณ จริงๆ หม่าม้าก็ไม่ได้รู้สึกดีเลยที่ไม่มีนมให้ธีร์กินแล้ว แต่อีกใจก็คิดว่าทุกวันนี้ ธีร์ก็กินอาหารสารพัดสารพันได้เป็นปริมาณมากโขอยู่ ไม่มีนมแม่ ธีร์คงไม่อดตาย นับเวลาการกินนมแม่ของธีร์ได้ 1 ปี 2 เดือน 10 วันพอดิบพอดี

ธีร์ครับ ถึงแม้ว่าจะไม่มีนมแม่ แต่เราก็ยังคงอยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลา เรายังเป็นแม่ลูกกันอยู่ครับ อย่าไปเชื่อป๊าเค้า

เปลี่ยนเรื่องกันดีกว่า เคยเล่าแล้วใช่มั้ยว่าธีร์มีท่า "ตกใจ" ด้วยการเอามือสองข้างกุมพุงเป็นแม่นมั่น วันนี้หม่าม้าค้นพบว่าความจริงอีกข้อ หลังจากอ่านหนังสือเด็กเรื่อง "ขอบคุณ ขอบคุณ" ให้ธีร์ฟัง สองหน้าสุดท้ายจะมีประโยคที่ว่า "...เรื่องราววันนี้ หมีแสนภูมิใจ..." กับ "ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณคราใด คนฟังชื่นใจ..." ซึ่งเมื่ออ่านคำว่า ภูมิใจ กับ ชื่นใจ ธีร์ก็จะเอามือสองข้างจับพุง ดังนั้น คำว่า "ใจ" เลยเป็น keyword กับท่าจับพุงนะ...ทุกท่านโปรดแซ่บ


Mama decided to stop the breastmilk farm today, after doing it for 1 year 2 months and 10 days. There are two reasons. Thee can now eat so many things so he won't strave for sure. And after decreased to one pump/day, the milk supply is very low not even enough for one feed. Mama isn't so happy about this but...it just appropriate (in Mama's own idea!).

Without breastmilk, we still be mother and son...eventhough the bond is invisible but it runs in both of our veins!!@