เลี้ยงลูกยังไงฮึ

เดี๋ยวนี้เราเริ่มจะเป็นการอัพบล๊อกรายอาทิตย์กันซะแล้ว

ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ธีร์ทำหลายออย่าง ตั้งแต่ไปเล่นกับพี่พลอยและพี่หยกที่โพธาราม (ไปดูรูปพี่พลอยกะพี่หยกได้ในบล๊อกของเฮียปรานต์) ไปทำบุญบ้านที่โพธาราม งานนี้หลายคนเห็นเด็กชายวัยหนึ่งขวบพนมมือฟังพระสวด พร้อมกับขยับก้นยึกยักตามทำนองการสวด....นายแน่มาก ทำไปด้ายยยยย

จากนั้น วันพฤหัสฯ ก็ถึงคิวที่ธีร์ต้องไปหาป้าหมอวรีรัตน์อีกรอบ คราวนี้ฉีดวัคซีนสุกใส ฉีดแล้วไม่มีไข้ในภายหลังด้วย ค่าวัคซีนก็แพงเหมือนกัน พันกว่าบาท ป้องกันได้ 95% แล้วก็ต้องฉีดกระตุ้นอีกทีตอนก่อนอายุครบ 5 ขวบ ตอนแรกหม่าม้าก็สงสัยว่าจริงๆ แล้วต้องฉีดด้วยเหรอ เด็กๆ คนไหนก็เป็นสุกใสได้นี่นา แต่พอไปปรึกษาอึ้มจินของธีร์ถึงได้รู้ว่าเด็กเดี๋ยวนี้เค้าฉีดกันเกือบทุกคนนั่นแหละ

กู๋คิมเล่าให้ฟังด้วยความภาคภูมิใจว่า กู๋คิมนี่เองที่เป็นคนเอาเชื้อโรคสุกใสมาแพร่ในบ้านเรา ไปติดเพื่อนมา ยังเล่าอีกนะว่า ไปหาคุณพยาบาลที่ห้องพยาบาลที่โรงเรียนแล้ว คุณพยาบาลบอกว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องมาโรงเรียนแล้วนะคะ....ดูซิ มาแพร่เชื้อที่บ้าน หม่าม้าเป็นตอนนั้นอยู่ ม.3 สี่คนพี่น้องเป็นกันยกบ้าน ทุกวันนี้ยังมีแผลบนใบหน้าไว้เตือนใจกันคนละแผลสองแผลว่าเป็นกันแล้ว

ไปที่โรงพยาบาล ที่ต้องทำประจำก็คือ ชั่งน้ำหนัก วัดส่วนสูง แล้วก็รอบหัว ธีร์หนัก 11.6 กิโลกรัม ตามที่คุณพยาบาลลงไว้ แต่ที่หม่าม้าเห็นก็คือน้ำหนักมัน 11.69 บ้าง 11.70 บ้าง ไหงคุณพยาบาลจดว่า 11.6 หว่า ส่วนสูงของธีร์ตอนนี้ก็ 78 ซม. รอบหัวก็ 49 ซม. เดี๋ยวนี้อ้วนชักรู้มาก พอเจอที่ชั่งน้ำหนักก็จะไม่ยอมนั่ง งอแง ที่เด็ดสุดก็คือ พอจำได้ว่าหูฟังคุณหมอที่มีตุ๊กตาสีส้มๆ ติดเอาไว้เพื่อหลอกล่อเด็กเนี่ยเมื่อไหร่ ธีร์จะต้องมีการเจ็บตัวกันบ้าง ไม่ทางใดทางหนึ่งนี่แหละ แต่ข้อดีของธีร์ก็คือ เวลาถูกฉีดยาแล้ว ธีร์ก็ร้องแค่ตอนถูกฉีด พอฉีดเสร็จก็ไม่งอแงต่อ เด็กบางคนที่หม่าม้าเห็น มีอาการน้ำหูน้ำตาไหลพรากต่อเนื่องตอนเดินออกจาห้องไปแล้ว

คุณหมอเล่าว่า ตอนคุณหมอไปประชุมที่เมืองนอก เห็นฝรั่งเลี้ยงลูกแล้วไม่เหมือนคนไทย ลูกฝรั่งที่หมอเห็น เวลาหกล้มหกลุกไป แม่ก็จะดึงตัวขึ้นมาปัดๆ นิดหน่อยแล้วก็ไปได้ ไปเล่นต่อ ถ้าเป็นลูกคนไทยก็ต้องมีการอุ้มขึ้นมาโอ๋ๆ กันยกนึง หม่าม้าเลยมาคิดว่าตัวเองเป็นไง...ก็ไม่ได้โอ๋ๆ กันทุกคราวนอกจากเจ็บจริง ถ้าล้ม พลาดกันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นให้ธีร์ลุกขึ้นมาเล่นใหม่เอง ธีร์ก็เลยไม่ค่อยขี้แยเท่าไหร่...แต่ขี้โวยวาย ขี้หงุดหงิดแทน คริ คริ คริ


Our update turns to be weekly instead of whatever seems suit!?!

Last week, Thee went to play with P'Ploy and P'Yok (Thee's cousins from Chaiyapoom - see their photos in allaboutpran.blogspot.com). On Wednesday, there was a merit-making at Photaram house. We saw Thee moved his buttocks by the sound of the monks pray!! What's an amazing scene!

Thursday, Thee went to the hospital for chicken pox vaccine. Nowsday, a lot of kids in this generation had this vaccine. Its protection rate is around 95% (according to the doctor)...we have to re-activate it again before the age of five.

Thee weight is 11.6-11.7 kg., 78 cm high and around forehead is 49 cm. And still cannot walk on his own. The doctor mentioned about how different Thais and foreigners raise up the kids. If the child falls, Thais will rush over, carry the kid up and try to soothe him/her. Foreigners will just pull the kid up and brush off some dirt then the child can go off to play again. This makes Mama to think which way that Mama uses to raise Thee...combination of both depending on how hurt Thee is. It must be the reason why Thee isn't "always cry" baby but loud and cranky instead!!!