สายๆ เล่นอยู่บนเตียงโบราณสืบทอดมาหลายรุ่น เล่นไปเล่นมาก็ได้หัวไก่มาใส่เล่นซะงั้น กลายเป็นธีร์หัวไก่ มีผมแหลมๆ อยู่กลางหน้าผากหนึ่งกระจุก ตั้งใจให้ถ่ายรูปเป็นอย่างดี
ตกเย็น หม่าม้าต้องไปงานแต่งงานของป้าน้ำฝน เพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมของหม่าม้าโน่น กง ม่า และโมอิ๊ก็เลยพาธีร์ไปเที่ยวงาน 100 ปีพระราชวังสนามจันทร์ ไปถ่ายรูปกะแสงไฟระยิบระยับ
โมอิ๊ กะม่าเล่าว่า ธีร์ทำหน้าเป็นตรูด ไม่เอนจอย แต่ก็เป็นเจ้าบ้านที่ดี มีการแนะนำสถานที่ระหว่างที่รถผ่าน เช่น "ปฐมเจดีย์" หรือพระปฐมเจดีย์ หรือปั๊มน้ำมัน มีการโบกมือบ๊ายบายป้ายหมู ป้ายเสือ ฯลฯ ด้วย
รูปนี้โมอิ๊เล่าให้หม่าม้าฟังตอนกลับมาถึงบ้านว่า ม่าถามว่าโมกะธีร์จะถ่ายรูปกะย่าเหลมั้ย ม่าจะถ่ายให้ สองคนยินยอมให้ถ่าย (โดยดีรึเปล่าอันนี้ไม่รู้ ไม่อยู่ในเหตุการณ์) ได้รูปหน้าตาแบบนี้ออกมา ย่าเหลเหลือแค่ขา หัวหายไประหว่างการถ่ายทำซะงั้น 
หลายวันก่อน หม่าม้านั่งเลือกต่างหูที่ใส่ถ้วยชาเล็กๆ กองๆ รวมกันไว้จะมาใส่ ธีร์เดินมาใกล้ๆ บทสนทนาของเราประมาณนี้ธีร์: นี่ตัวอะไร
หม่าม้า: นี่เหรอครับ (ชี้ไปที่ถ้วยชา) นี่สมบัติครับ
ธีร์: ขอ ขอ ขอสมบัติ
หลังจากนั้น หม่าม้าก็นั่งหัวเราะขำธีร์เป็นอย่างมาก เอาเรื่องนี้มาเล่าให้ใครๆ ฟังก็เล่าขำๆ ไม่ได้คิดอะไร โมอิ๊มาเล่าให้ฟังว่า ตอนนั่งอยู่ในรถ โมอิ๊ถามธีร์ว่า โมอิ๊ขอสมบัติธีร์ได้มั้ย สมธีร์ตอบโมอิ๊ว่า "ขอหม่าม้าก่อน" อืมมม ก็ยังดีครับลูกที่คิดจะมาขอหม่าม้าก่อน ว่าแต่ว่า หม่าม้าจะเอาสมบัติที่ไหนไปให้ธีร์ละครับ มีแต่ต่างหูกระจิบกระจอกในถ้วยชาแค่ไม่กี่คู่เท่านั้นเอง
หม่าม้าบอกธีร์ไว้เป็นเดือนแล้วว่าจะพาธีร์ไปดูเรือลำใหญ่ๆ ในที่สุดมันก็กลายเป็นจริง...ปีนี้ เรือนิปปอนมารูสุดที่เลิฟของป๊าและหม่าม้าก็มาเทียบท่าที่ท่าเรือกรุงเทพอีกครั้งหลังจากหายไปเกือบ 2 ปี (ถ้าหม่าม้าไม่ต๊องๆ จำผิด) เรือนิปปอนมารูเป็นเรือสำราญสัญชาติญี่ปุ่น เป็นบ้านอีกหลังหนึ่งที่สมาชิกชาวเรือเยาวชนฯ (สมัยหม่าม้า ASEANมีแค่ 7 ประเทศ รวมญี่ปุ่นด้วยเป็น 8 ประเทศ...)ใช้ชีวิตร่วมกันเป็นเวลาเดือนกว่าๆ เรียกได้ว่าเป็นเรือแห่งความหลังในวัยเยาวชนของหลายๆ คน ปีนี้ เรือฯ มาเทียบท่า มีหรือที่หม่าม้าจะพลาด (สำหรับป๊า ตอบไม่ได้ เพราะเมื่อวานเห็นพูดว่าถ้าไม่ติดว่าจะพาธีร์มาดูเรือก็ไม่อยากจะถ่อร่างมาให้เมื่อย...)
หลังจากลงทะเบียน แล้วก็จ่ายเงินค่าสมาชิกสมาคมเรือฯ กันเรียบร้อย ก็ชี้ชวน
อาหารการกินบนเรือฯ ก็เดิมๆ เหมือนกับปีก่อนๆ ธีร์ชิมน้ำแอปเปิ้ล ขนม ไอติม กุ้งเทมปุระ ข้าวผัด ฯลฯ ด้วยกิริยาอันดี ไม่มีโวยวาย ถือช้อนนั่งบนขอบหน้าต่างกินเองด้วย ใครเห็นก็ชมว่าเก่งมาก น่ารัก ไม่วุ่นวาย...เอ่อ ไม่อยากจะบอกว่าอยู่บ้านไม่ใช่แบบนี้หรอกค่า แต่ต้องบอกว่าธีร์ไม่วุ่นวายและทำตัวได้ดีมากจริงๆ 
เมื่อวานธีร์ได้เจอเด็กๆ รุ่นเดียวกัน 2-3 คน น้องพิมสาวน้อยคนแรกเป็นลูกสาวลุงเอ ชาวเรือฯ รุ่นเดียวกะป๊าและหม่าม้า รายนี้หม่าม้าไม่ได้บอกอะไรธีร์ ธีร์ก็เดินเข้าไปกอดเค้าซะแนบแน่นหลายครั้ง จนต้องบอกธีร์ให้เลิกแต๊ะอั๋งน้องพิมซะที ส่วนอีกรายลูกใครหม่าม้าก็จำไม่ได้แน่ น้องเค้าพยายามเล่นจ๊ะเอ๋กะธีร์ จนหม่าม้าบอกให้ธีร์ไปหอมแก้มเค้า ธีร์ก็เดินเข้าไปกอดเค้าแบบแนบแน่นเหมือนเดิม...ช่างว่าง่ายอะไรขนาดนั้น
เวลา 3 ทุ่ม ธีร์เริ่มแสดงอาการง่วงนอน ลงไปกลิ้งอยู่ที่พื้นพรม เราเลยกลับบ้านกันก่อนคนอื่นๆ ก่อนกลับธีร์ก็ทำการหว่านเสน่ห์ใส่ Admin ชาวญี่ปุ่นด้วยการส่งจูบแบบ combo ให้ ได้รับคำชมว่า kawaiiiiii อยู่หลายครั้ง (เรื่องนี้ธีร์ถนัดมากถึงแม้จะง่วงนอนแค่ไหนก็ตาม)
มันคงรำคาญไอ้หนูคริสมาสต์นี่มากจนในที่สุดก็ตะกายขึ้นไปอยู่บนต้นไม้แบบนี้
รูปข้างล่างนี่ถ่ายตอนขากลับจากไปงานกฐิน มีวัวเดินผ่านหน้ารถ ธีร์เห็นวัวอย่างใกล้ชิดทำหน้าตาตื่นเต้นมาก ไหนวัว ไหน ไหน วัว วัว วัว หม่าม้าว่าธีร์ดูน่ากลัวมากครับ!!! 
ส่วนนี่ ชุดนอนที่อี๊บีซื้อให้ตั้งนานแล้ว ธีร์เพิ่งจะได้ใส่ เพราะมันใหญ่ไปครับ ตอนนี้ใส่ก็ยังต้องพับแขนกะขาไป 3 ทบแน่ะ ถ่ายมาฝากอี๊บีคนซื้อซักกะหน่อย จะได้ดูว่าน่ารักมั๊ย เผื่อจะซื้อมาฝากอีก (ไม่ค่อยหวังเลย!) 
ยื่นให้หม่าม้าคำนึง แล้วธีร์ก็จัดการจิ้มมากินต่ออย่างเพลิดเพลิน สรุปว่ากินไป 1/4 ลูก!!!
ขับๆ รถอยู่ดีๆ ธีร์ก็ร้องขึ้นมาว่า "เป็ดยักษ์"...ใช่ครับลูก เป็ดยักษ์...ตาดีจริงๆ เป็ดยักษ์ที่ธีร์พูดถึงคือหุ่นเป็ดที่อยู่บนหลังคาร้านอาหารโกเท้ใกล้ๆ โลตัส ป๊าเคยพาธีร์มากินหนนึง แล้วธีร์ก็ถามหาเป็ดยักษ์ทุกครั้งที่ออกจากบ้าน คราวนี้มองเห็นเองเลยวุ้ย รูปล่างนี่ตอนรถติดไฟแดง เล่นอะไรอยู่ไม่รู้ ไม่ใช่ทำลิ้นแผล่บๆ เพราะเห็นเป็ดยักษ์หรอกนะครับ
