เขาค้อ ฉบับย้อนหลัง

27-28 เมษายนที่ผ่านมา (แปลว่าเรื่องนี้เป็นของหมักดองนั่นเอง หุ หุ หุ) ธีร์กะหม่าม้าติดสอยห้อยตาม กง ม่า แล้วก็กู๋คิมไปเขาค้อมา กงกะม่ามีภารกิจต้องไปทำ หม่าม้าเห็นว่าอยู่บ้านธีร์ก็คงนั่งดูการ์ตูนแบบ non-stop ไปนั่งรถเล่นซะหน่อย

ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ เดือนเมษายนสมควรเป็นเดือนที่มีอากาศร้อนที่สุด กลับกลายเป็นว่าฝนตกปรอยๆ ไปตลอดทั้งขาไปและขากลับ 

เราออกจากบ้านกันตั้งแต่สายๆ กงบอกว่าให้ไปเรื่อยๆ ฝนก็ตกไปเรื่อยๆ ตลอดทางเช่นกัน แวะเบี้ยบ้ายรายทางกันไปตลอด เดี๋ยวแวะอึ (ธีร์) เดี๋ยวแวะซื้อกาแฟ (กู๋คิม) เดี๋ยวแวะ บลา บลา บลา....บ่ายโมงกว่าก็เพิ่งจะถึงวิเชียรบุรี เพื่อไม่ให้เสียชื่อชาวบ้านสายสี่อย่างเรา ก็แวะกินกัน ไก่หมดไปตัวกว่า อาหารอีกหลายอย่าง ธีร์ผู้ซึ่งถูกสกัดดาวรุ่งตั้งแต่ในรถด้วยขนมจีบเลยกลายเป็นเด็กคีบน้ำแข็งไปซะงั้น

กินอิ่ม เราก็นั่งรถกันต่อไป ธีร์ก็สลบสิ้นสติไปชั่วครู่ ก่อนทางแยกบ้านนางั่ว (ซึ่งภายหลังกงเรียกไปเรียกมาเป็นแยกน้ำเงี้ยวไปซะงั้น) มีการแวะซื้อขนมจีบ-ซาลาเปาไว้เป็นเสบียง ทั้งๆ ที่เพิ่งกินข้าวเที่ยงกันมาไม่เท่าไหร่ แต่ซาลาเปาจิ๋วทั้ง 6 ลูกก็หมดไปโดยพลันพร้อมขนมจีบอีก 1 กล่อง พลังการทำลายล้างสูงลิบ

ขึ้นเขา - ลงเขา - ขึ้นเขาไปเรื่อย มีการแวะที่เนินมหัศจรรย์ทดสอบรถไหลไปเองได้เล็กน้อย...ตรงนี้มีป้ายริมถนนปักไว้ประมาณว่า จงระวัง ข้างหน้ามีรถจอดทดสอบเนินมหัศจรรย์ กรุณาหลบหลีกตามอัธยาศัย ที่จุดชมวิวแวะพักริมทาง ธีร์ก็ตื่นมาชมวิว ชี้มนุษย์ต่างดาว ทำหน้าแป้นแล้น หม่าม้าก็ซื้อมะขามชิมซะหน่อย เค้าแกะเปลือกแล้ว ซื้อเสร็จม่าก็บ่นว่าแกะแล้วแบบนี้จะสะอาดรึเปล่าก็ไม่รู้...กู๋คิมกะหม่าม้าเห็นตรงกันว่า กินมะขามจะสะอาดรึไม่สะอาด ผลลัพธ์ก็คงที่

ไปต่อไป...แวะอีกทีก็พระตำหนักเขาค้อ ฝนเพิ่งหยุดตก เดินเล่นได้แค่รอบๆ ถนน ถ่ายรูปกันมาเล็กน้อย โปรดสังเกตว่ากงและกู๋คิมหายไปจากรูป เพราะกง...เดินหายไป ส่วนกู๋คิมนั้นไซร้ ก็เป็นตากล้องนั่นเอง
ออกจากพระตำหนักเขาค้อ ก็ขับรถไปอีก...ออกจากบ้านสายๆ ตกเย็นจะ 5 โมงเย็นแล้วยังไม่ถึงที่พัก คิดสะระตะไปมา สรุปว่าเราไปขับรถอ้้อมเขาค้อมา 1 รอบ แทนที่จะมุ่งหน้าไปที่พักเลย....ไงล่ะ ไปเรื่อยๆ

ที่พักคืนนั้นของเราเป็นบ้านหลังใหญ่บิ๊กเบิ้ม อยู่กันแค่ 5 คน พักได้จริงๆ เป็น 10 กลางคืนฝนตก อากาศกำลังดี ไม่หนาว ไม่ร้อน คุณเจ้าของบอกว่าช่วงนี้เขาค้อจะอากาศดีสุด หน้าหนาวจะหนาวเกินไป

วันรุ่งขึ้นหลังจากกงกะม่าทำธุระเสร็จเรียบร้อย เราก็กลับมุ่งหน้ากลับบ้านสายสี่โดยไม่ลืมคติประจำบ้าน "เลี้ยวซ้ายผ่านตลาด" และ "เลี้ยวขวาผ่านตลาด" ที่บอกกันว่าไม่มีไรซื้อกลับถึงบ้าน ที่นั่งด้านหลังกู๋คิมพลขับเต็มไปด้วยขนม อาหาร และผักสด นี่ถ้ามีใครไปอีกคงต้องไล่ให้ไปนั่งบนหลังคารถแทนเป็นแน่แท้ 555